Vismarchand

Als er iemand in de Vlaamse politiek is die nog meer carriereveranderingen gemaakt heeft dan mezelf, dan is dat wel Bartje de PezeWever.
Eerst kroop hij als een mol onder de lat door, dan sleurde hij zakken suiker naar de Walen, en nu tracht hij een dikke vis te vangen voor Albert de Laatste.
Als er iets is waar de PezeWever geen verstand van heeft en ik wel, dan is het wel vis. Ik ben geboren in een van onze grootste vissershavens, Nieuwpoort, en ik zit hier de laatste tijd bijna elke dag op de Mercator, een goeie tien minuten wandelen van de Trappen, of de vismarkt van Oostende, voor wie de kust niet kent.
Ik kan nu al zien dat de PezeWever die vis nooit zal kunnen vangen. Hij is te krom en krulachtig, te glad zoals een echte paling die de gracht induikt zodra hij die grote PezeWever ziet afkomen. Of zoals een kabeljauw is hij rap weg in de open zee, voorbij het staketsel, waar de PezeWever met zijn gewicht zou door zakken. Die vis is ook zo slim als een dolfijn, en zo groot en moeilijk te vangen als een walvis. Hij is een rog, die de PezeWever zal doen oplichten als een kerstboom als hij hem durft aan te raken.
Nee, Bartje, blijf maar met uw handen van die vis, ge zult hem nooit vangen, geef nu maar op. Uw jongens van de N-VA zitten nu al nee te knikken, ze hebben je met den Yves en den Albert zien konkelfoezen dat het niet mooi meer was.
De vogel is al gevlogen, en nee, Bartje, een vogelvanger zijt ge ook al niet.