Ze hebben het gedaan, onze vrouwen.
Ik had gedacht, mijn volgend schrijfsel op deze blog krijgt de titel 'Van Judo tot Zero.' Maar dat heb ik gelukkig niet moeten doen. Proficiat, onze vier loopsters. Proficiat, Tia.
't Had niet veel gescheeld, of onze enige memorabele Belgen op de Spelen van Peking waren zattekeskampioen Michel Daerden en droogstoppel Rogge.
Nu, het had natuurlijk beter gekund, maar wat wilt ge na jaren paarse mediocratie. In den Belzjiek moogt ge niet met uw kop recht op uw schouders lopen, of ge zijt een embetanterik, een nationalist, een fascist, en nog al dat moois.
Een mens die eens zijn best wilt doen, wordt een kopje kleiner gemaakt. En in de sport is het precies uw best dat ge moet doen als ge tenminste nog iets wilt bereiken. Daarom moet ge veel kabaal maken als ge iets wilt hebben, want de linkse pers en de betwetersgemeente van sossen, tsjeven en groengeverfde rossen wilt niet van sportkampioenen horen. Een nieuw stadion? Dat mag niet, want er is geen plaats meer. Maar een nieuw comfortabel opvangcentrum voor zogezegde vluchtelingen? Dat is natuurlijk geen probleem.
Een paar uren van nu kijk ik naar de sluitingsceremonie van de Spelen. Er is veel mis gelopen, maar er is ook veel waar we kunnen van leren. Neen, ik zal geen Olympische Spelen in Vlaanderen voorstellen, maar de Wereldbeker Voetbal van 2018 bij ons en bij de Hollanders en Walen, dat is toch ook niet mis. Nu nog onze Rode Duivels uit het moeras trekken, maar in tien jaar tijd moet dat toch kunnen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten