Elf Juli

Neen, ik ben geen vlaggenzwaaier geworden.

Maar ik denk toch dat we deze dag niet onopgemerkt mogen laten voorbijgaan. Straks is het 15 juli, de dag dat Yves het ook niet meer ziet zitten, en nu vandaag is het 11 juli, misschien de laatste 11 juli van het huidige onding.

Ik heb het al zoveel keer gezegd, den Belzjiek met zijn poppenkast in Laeken hoeft niet meer voor mij, en met de Walen kunnen we samenzitten om te zien waarover we nog akkoord kunnen gaan.

Maar iedereen moet dan wel zijn eerlijk aandeel betalen. Ge gaat geen champagne van de weduwe Clicquot bestellen en dan zelf maar het geld ophoesten voor een Stella. Eerlijk en eerlijk, wie meer wilt, moet daar zelf voor betalen.

Als we zien dat er geen land meer te bezeilen valt samen, ja dan trekken we de nodige conclusies. Confederatie van onafhankelijke staten, zoals de post-Sovjets dat nog probeerden, misschien. Volledig onafhankelijke staten met Brussel als een soort Europese tegenhanger van Washington D.C., kan ook. Albert de Laatste kan dan nog een soortement ereburgemeester van Brussel worden, op voorwaarde dat de Brusselaars nog voor hem willen betalen. We zullen dan wel snel zien hoeveel royalisten er nog over blijven.

Ik heb nooit gepusht voor een onafhankelijk Vlaanderen. Het zijn de Walen, of beter, die simpele Franstalige zielen die in Vlaanderen gaan wonen zijn en na 40 jaar er nog altijd niet in geslaagd zijn een deftige zin Nederlands aan elkaar te praten. Die mensen zijn de grootste stimulus geweest om mij meer Vlaamsgezind te maken. Dus ga je mijnen eldeedee niet zien met vlaggen zwaaien, maar wel redelijk - met gezond verstand - zien uitleggen waarom we in Vlaanderen - zonder te veel Belzjiek - een normaal economisch beleid kunnen voeren waarvan alle inwoners beter worden, ook degenen die niet zo goed Nederlands praten.

Elf Juli Tweeduizendenacht - het wordt misschien de aanloop naar een nieuw Vlaanderen, zelfbewust, klaar om de uitdagingen aan te gaan, met gezond verstand naar een nieuwe toekomst kijkend, en de handen uit de mouwen willen steken. Dat is de Elf Juli van Deckertje, en ik hoop dat het ook de uwe wordt.